The Poignant Being – Een spiegel voor de Ziel.
- GranmisiOfficial
- 29 jun
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 6 jul
Een Boek dat met je Meeloopt – The Poignant Being
Soms fluistert een boek niet alleen tegen je verstand, maar raakt het je kern.
The Poignant Being van Peo is zo’n boek.
Elk hoofdstuk, elke zin, lijkt geschreven vanuit een plaats waar stilte, pijn en inzicht samenkomen.
Het boek onderzoekt de kwetsbare mens niet als zwak, maar als wezen in wording.
Het laat zien dat fouten geen einde zijn, maar kruispunten.
Dat innerlijke strijd geen teken is van falen, maar van groei.
En dat het echte leven niet gevonden wordt in perfectie,
maar in moedige overgave aan het worden.
“De fout herkennen, de zonde zien, de onwetendheid begrijpen –
dat is de gave van een vrije geest.”
In een wereld vol uiterlijk vertoon en snelle meningen nodigt Peo je uit tot introspectie.
Tot verstilling. Tot het stellen van de juiste vragen.
Niet om te oordelen, maar om te her-inneren wie je bent onder de lagen van conditionering.
The Poignant Being is geen boek dat je uitleest.
Het is een boek dat met je meeloopt.
Als gids, als spiegel, als zachte stem die zegt:
"Je bent niet verloren. Je bent onderweg."
We struikelen, falen, vallen.
Niet omdat we zwak zijn,
maar omdat we mens zijn.
De woorden die ik onlangs las, raakten een plek in mij die ik soms nog stilhoud:
de plek waar schuld en bewustwording elkaar ontmoeten.
Daar waar het inzicht ontstaat dat we niet leven om perfect te worden,
maar om te worden.
In een wereld waarin kwetsbaarheid nog te vaak als zwakte wordt gezien,
herhaal ik fluisterend tegen mezelf:
"To recognize the error, to see the sin, to understand the ignorance
that is the gift of a free spirit."
We zijn geen perfecte wezens.
Maar we zijn wordende wezens.
En elke misstap, elke fout, elke val?
Die draagt de kiem in zich van een volgende opstanding.
Wie zichzelf ziet vallen, leert omhoog kijken.
Toch leven we in een tijdperk waarin het innerlijk leven vaak wordt gereduceerd tot een publiek schouwspel.
In The Curiosity Thieves las ik hoe het rauwe, ongefilterde leven wordt ingeruild voor zorgvuldig gecureerde fragmenten — stukjes zelf die bedoeld zijn om te behagen, niet om werkelijk te verbinden.
Het raakte mij.
Omdat ik voel hoe heling, groei en verbinding nooit spektakels zijn.
Ze zijn stilte, aarde, adem.
En toen las ik: The Profound Mother.
Een ode aan de vrouw.
De moeder.
De kracht in zachtheid.
Het begin van beschaving, de drager van wijsheid, de bedding van de toekomst.
Het herinnert me eraan dat Granmisi niet zomaar een naam is.
Het is een beweging. Een herinnering. Een bron.
Ik ben niet hier om perfect te zijn.
Ik ben hier om waarachtig te worden.
En dus buig ik.
Voor mijn fouten.
Voor mijn groei.
Voor mijn ziel in wording.
Want ik ben Granmisi.
Ik ben kracht die buigt, niet breekt.
Ik ben het verleden dat leert,
het heden dat voelt,
de toekomst die fluistert:
Je wordt elke dag opnieuw🦋Granmisi
Opmerkingen