Verstrikt in mijn slechte gewoontes, bevrijd in mijn waarheid.

Er zijn gewoontes die als een warme deken voelen, maar bij nader inzien... verstikken ze.

Ze fluisteren veiligheid, maar bedoelen stilstand.

Ze houden je klein, terwijl jouw ziel groot wil zijn.

Ik ken ze goed die oude patronen.

Ze boden mij ooit houvast toen ik het even niet wist.

Maar ik ben veranderd.

Gegroeid.

En wat me ooit beschermde, houdt me nu gevangen.

Alleen omdat ik herkende, kon ik loslaten.

Niet met strijd, maar met helderheid.

Alsof ik eindelijk begreep: dit hoort niet meer bij mij.

Ik voelde hoe mijn lichaam verzachtte, hoe mijn adem dieper werd, en hoe mijn geest plots ruimte kreeg.

Het afgelopen jaar heeft me geheeld, zonder dat ik het steeds in de gaten had.

Het was geen groot applausmoment, maar een geleidelijke verschuiving.

Van onrust naar rust.

Van zoeken naar zijn.

Van voldoen naar voelen.

De gewoontes die mij onvrij hielden, zijn vandaag vriendelijk, maar resoluut, de deur gewezen.

Ik kies opnieuw.

Voor zachtheid.

Voor kracht.

Voor waarheid.

Voor een leven waarin mijn innerlijke stem de toon bepaalt en mijn keuzes gevoed zijn door liefde, niet door angst.

Niet alles wat vertrouwd voelt, is waarachtig.

Maar alles wat waarachtig voelt, brengt mij thuis. Met liefde, Lucille Tafleur